Sunday, December 11, 2011

Party in the Club

Nawendang ang kabayotan ng dumating ang katangi-tanging nilalang sa party.

Isang nagngangalang Levin...

Hindi ko napigilan ang sarili kong... lumandi???

Kinilig, at nangarap ng biglaan.

Sino ang hindi matatanggalan ng t-back sa itsura ni Levin?













Ngiti pala lang ulam na...

Palangiti, palakaibigan din.

Kung me awarding ng gabing iyon.

Siya na ang "Most Desirable Male Guest" that night.

At ako naman ang "Best Kilig In-Love Bayot". ahahhaa



WISH KO LANG MAGING KAMI...

Pero ano ang laban ng isang ordinaryong nilalang na katulad ko kung ang mga kalaban ay mga Registered Nurse at certified garampingat?

Diba, GANDA lang?

Thursday, December 8, 2011

Sandal sa Pader

Birthday ng friend kong magandang buntis noong nakaraang linggo.

Siempre, hindi nawawala ang beauty ko sa mga ganong okasyon.

Present all the time, and ready to mingle, eat heavy na parang wala ng makain sa bahay.

Pero ang reason for attending those events... GUY HUNTING!

Medyo late ng kunti, dahil inuna pang magswimming... (mahjong day, naadik na ako)

Pagbukas ng gate, humaygashhhhh, daming lalaki... andaming tanderkats... nadismaya si uragon.

Nabadtrip at dinaan ko nalang sa kain at pagiging Videoke Queen... tumar ng pulang kabayo.

Lumalalim ang gabi at isa-isa ng umaalis ang mga bisita, ang mga velatzques at mga tanderkats.

Ang naiwan sa concert, Si Ugen, si Ugin, si Edwin, si, Kuya, at ohhhhh... isang malaporselanang kutis na lalaki.

Napahiya ako sa kulay at skin textures ko.. Hamputi niya, para lang nakashave ang binti, walang buhok.

Lango na si kuya, (name niya pala ay Richard).

Si Ugin, kinakarir na si Edwin, si Ugen, dahil siya ang hostess at katulong sa celebration, super assist lang siya.

Ilang oras nalang at bukang liwayway na, bubuka na naman pero wala paring future...

Maya-maya, umalis si Richard, lumabas at ilang minuto ng hindi bumalik.

Naisipan ni kuyang sundan... at sinundan ko rin si Kuya.

Lumabas siya ng gate, at lumabas din ako.

Hindi namin makita sa labas si Richard. Dumiritso si kuya don sa nakaparadang van. Andun si Richard, nakatulog na pala.

Sinilip ko naman dahil bukas ang bintana. gising pa pala.

"Bakit mo ako sinundan."

"Hindi naman kita sinundan, hinanap ka namin ni kuya dahil hindi ka na bumalik." sa pagkakataong ito, bumalik na sa loob si kuya.

Nakahiga siya sa upuan at nakabukaka, hinawakan ko ang binti niya at pinasok sa loob ng short niya ang mga kamay ko.

Naramdaman ko ang init ng kanyang binti, at naramdaman ko rin ang bukol na nakapaloob sa short.

Meron din palang natutulog sa kabilang upuan, tumayo siya at lumabas narin.

Pumunta kami sa may pader, lamig na lamig ako, nanginginig ang lahat ng buto ko, dahil siguro sa sobrang lamig at madaling araw na, o dahil sa libog na nararamdaman ko.

"Gusto mo bang magkape?" sambit niya habang nakayakap siya sa akin.

"Gusto ko kapeng barako para uminit ang pakiramdam ko."

"Bakit mo pala ako hinanap?"

"Wala lang, kasi nga di kana bumalik, at masama ba kung hanapin kita?"

"Hindi naman, ano ba ang gusto mo?"

"Gusto ko ng kapeng mainit."

"Saan naman tayo, magkakape, e wala namang kapehan dito."

"E di magpainit tayo sa ibang paraan."

Yakap-yakap parin niya ako pero nakatalikod sa kanya, nararamdaman ko ang bukol sa aking puwetan.

Maliwanag na sa labas, dahil sa maliwanag din ang bilog na buwan, na naging saksi rin sa natamasa kong kaligayahan ng umagang iyon.

Biglang may naaninag akong tao sa di kalayuan, kabahayan pala ang nakapalibot sa amin, at any moment, maglalabasan na mga taong local for their morning prayer.

Hinila niya ako pabalik ng van, hindi rin naman pwede sa loob kasi merong tao.

Nakaharap ang van sa pader ng isang villa, doon kami pumuwesto, sabi ko sa sarili ko, bahala na kung ano ang magaganap.

Nakasandal siya sa van, at habang nag-uusap ng kung anu-ano, dinukot ko na ang kanyang kargada.

Mainit, pero hindi pa gaanong matigas.

Binuksan na niya ang zipper at kusang inilabas, pero bago ko halikan at namnamin...

"Kaya mo ba ang dalawang beses?"

"Pagkatapos akong malabasan, isa pa, pero titirahin kita."

Nagulat si uragon, ganun pala kalibog si Richard.

Sabi ko nalang ng "OO".

Nagsimula na akong mag orasyon, at sabi ko. "May humps ka pala."

Ilang minuto rin akong nakaluhod, nakahawak, nakanganga, naglalaway.

Hindi ko na inisip kung meron mang makakita sa amin, basta ang alam ko, naliligayahan si Richard sa ginagawa ko sa kanya.

Pabilis ng pabilis, at umiindayog narin ang balakang ni Richard, humahalinghing na parang nagdedeliryo sa lamig.

Maya maya pa'y sinabunutan niya ako, at ilang segundo lang pumulandit sa loob.

Bigla akong napaatras at idinura ang katas na lumabas.

"Gwaaarrrkkkk"...

"Kuya bakit mo naman doon nilabas?"

Tumayo ako at humarap sa kanya, habang nagpapahid ng bibig.

"Isa pa..."

"Huh! sa ibang araw nalang, umaga na at nagtatawag na ang dasal, maglalabasan na mga tao."

"Sabi mo ok lang na dalawang beses."

"E kuya kung sana sa kwarto, ok lang, kahit ilang beses pa, e nasa labas tayo."

"sige kuya balik na ako don sa loob ha,"

"Kunin ko nalang ang number mo baka sakaling makadalaw ulit dito, tatawagan kita."

"O sige po kuya."

Nang makuha na ang mobile number ko, tuluyan na akong lumayo, pumasok sa villa.

Nagulat si Ugen sa pagpasok ko, alam na niya kung anong nangyari, at ang ikinagulat niya pa lalo, sa madaling araw, napainom ako ng dalawang basong PEPSI...

Monday, November 28, 2011

Ano ito?

Heto na naman ako.

May nakapiling, may nakasiping.

Pinipigilan ko ang sarili ko.

Ayoko ng sundin ang motto ko na "TRUE LOVE begins at ONE NIGHT STAND".

Pero hindi naman iyon "NIGHT" nangyari, kundi alas otso ng umaga.

At naulit muli ng alas-tres ng hapon.

Pilit kong iwinaksi sa isip ko na wag siyang isiksik sa isipan ko, lalo na sa puso ko.

May asawa, may anak, at galing sa mga palad ng isang garampingat.

Hayaan ko nalang na lumapit siya sa akin, at damhin ulit ang init ng pagnanasa.

Pero pipigilan kong painitin ang nadarama sa puso ko.

Hanggang doon nalang.

Just a simple "ONE NIGHT STAND"...

Ay mali... "ONE MORNING STAND" pala.

Sunday, October 16, 2011

Larawan

Nakita ko na siya sa picture.

Nababanaag ko, may ibang kislap ang kanyang mga mata.

Ang mga ngiting parang si Monalisa.

Minsan, pinangarap ko siya... kahit isang gabi lang.

Pero di ko akalain na magiging totoo ang lahat ng pangarap ko.

Minsan akong dumayo sa kaibigan ko, nakita ko na rin siya sa personal

Slim... dark... at nandoon ang mga ngiting laging may ipinapahiwatig.

May isa pang binata, pero hindi ko pinagtuunan ng pansin.

Akay akay niya ang kanyang anak. Minsan nahuhuli niya akong nakatingin sa kanya.

At may pagkakataon ring nahuhuli ko siyang nakatingin sa akin.

Maraming tao kaya hindi napapansin ang minsang nakaw na tingin namin sa isa't-isa.

Natapos na ang seremonyas, kami nama'y inuumpisahan na ang tagay.

Doon namin nakilala ang isa't isa.

Hinahayaan ko lang ang isa kong kaibigan na makipagkwentuhan o makipaglandian sa mga bisita.

In the end, madali siyang nalasing at nauna ng natulog.

Naiwan ako, at siya, at ng iba pa naming kainuman.

Kapag tumatayo ako upang pumunta ng toilet, inaalalayan niya ako at biglang pipisilin ang kamay na parang may ibig ipahiwatig.

Naramdaman ko iyon, sa bawat punta ko, at sinusuklian ko rin ng pisil ang kanyang kamay.

Minsan naubusan kami ng alak, dalawa kaming bumili at kailangan pa naming bumili sa bayan.

"Pano yan, kaya mo pa bang magdrive ng motor?"

"Oo naman, di pa naman ako lasing, kumapit ka lang sa akin ng mahigpit."

"Saan ako kakapit?"

"Pwede mo akong yakapin, para hindi ka mahulog."

Iniyakap ko sa katawan niya ang kaliwa kong kamay, mahigpit, at may ibig sabihin.

Pinatakbo na niya ang motor.

Naubos namin ang huli naming binili. nakita ko siyang nakatulog na sa upuan.

Sinabi ko sa mga kainuman namin na dadalhin ko lang siya sa kwarto niya para makapatulog ng tuloy-tuloy.

Ngunit pagbalik ko sa mesa, wala na sila, ipininid ko nalang ang pinto at tuluyan na akong pumasok sa kwarto niya.

Nakadapa siya, himbing na himbing ang tulog.

Tinabihan ko siya at niyakap, hindi ko namalayan na nakatulog na pala ako.

Bahagya siyang kumilos at tumihaya. Nakayapos parin ako sa kanya.

Sa hindi inaasahang pagkakataon, kumilos na lamang ng kusa ang aking kamay, may hinahanap, may dinudukot.

Tumigil sa isang bagay na matigas. Hinimas... pinisil... mas lalong tumigas at ngayo'y mainit na mainit na.

Biglang tumayo ako at doon ibinababa ko ang kanyang salawal. hindi ako nahirapan dahil kusa niyang iniangat ang kanyang puwetan.

Tinanggal ko lahat kasama na ang brief. Naaaninag ko ang kanyang payat na katawan sa liwanag na nagmumula sa bintana.

Nilanghap ko ang hawak na iyon at kinabaliwang pinaglaruan.

Taas baba ang ulo ko, at umiindayog ang katawan niya, sumasabay sa retmo ng pagnanasa.

Ilang minuto ring nilasap ko ang kalayaan ng lalaking minsan ko lang nakita sa larawan pero ngayon ay nasa harapan ko na.

Nalasap ko narin ang init ng kanyang katawan na lingid sa kaalaman ng lahat, nagpainit narin sa buhay kong diwa kahit sa larawan lang.

Nang gabing iyon, pag-aari ko siya, naangkin ko siya, nadama ko ang init ng kanyang pangungulila, at nayakap ko ang sumasabog niyang pagnanasa.

Pagkatapos ng lahat, muli siyang mawawala sa paningin ko, at sa bandang huli, sa larawan ko na lang siya makikita.

Pero ang lahat ng ito'y isang malaking lihim na hindi dapat malaman ng iba.

Sunday, September 11, 2011

Una kang naging Akin!

Matagal naring hindi kami nag-uusap ng masinsinan.

Minsan walang pansinan.

Para bang may nakaharang na pader sa pagitan namin. Parang ang layu-layo namin sa isa't isa.

Pero mas maganda na siguro ang ganun na limited ang pag-uusap.

Isang gabi dumayo ako sa isang pagtitipon ng mga kaibigan, inuman, kwentuhan, tawanan, landian.

Nag-request ako sa isa kong friend na gumawa ng homemade MOJITO.

Nahilo rin ako pero keri ko parin naman ang sarili ko.

Sa isang iglap..............................

.................................................

................................................

Nakainom narin siya, ganun din ako, pero alam ko kung anu-ano ang mga pinag-uusapan namin.

Buhay niya, buhay ko at buhay ng iba.

Pero sa gabing iyon, mas napag-uusapan namin ang buhay namin.

Isa-isa ng umaalis ang mga kainuman namin.

Unang umalis si Kuya, iika-ika pang naglakad dahil alam naming sinusumpong na nman ng rayuma.

Ilang minuto na ang lumipas pero, di parin bumabalik, iyon pala'y nakatulog na.

Maya-maya, si isa pang Kuya, walang pasabi basta bigla nalang tumayo at umalis, natulog narin.

Ilang minuto ang lumipas si Kuya namang isa, pumunta ng toilet at pagkatapos biglang pumasok sa kwarto niya.

Sinundan ko.... at nakita kong nakahiga narin.

Dalawa nalang kami ni Kuya.

Hindi ako sweet at hindi rin ako malandi, pero sa pagkakataong iyon, nakayapos ako sa braso niya.

Ilang minuto parin kaming nakaupo at nagkukuwentuhan, kung saan-saan na nakakarating ang pinagkukwentuhan namin.

Maya-maya pa'y, tumayo na kami pareho at iginiya ko siya papunta sa bakanteng kwarto.

Tulog na ang lahat, kaya hindi malalaman ng iba kung saan kami patungo.

Ngunit ang pagkakaalam ko, kahit hindi kami nag-usap tungkol sa bagay na iyon, alam na namin kung ano ang dapat gawin.

Ipininid ko na ang pintuan, ikinandado. Pinatay ang ilaw, at nahiga sa kama, katabi si Kuya.

Pagkalatag ng katawan ko sa kama, hindi ko na namalayan ang mga sumunod na nangyari.

Kinabukasan na ako nagising, alas nuwebe ng umaga ayon sa wall clock na nakasabit sa dingding ng kwarto.

Alam kong pareho na kaming gising pero isa man sa amin ay walang balak na bumangon.

Pinakikinggan ko ang tibok ng aking puso, at pinapakiramdaman ko ang bawat galaw ng aking katabi.

Niyakap ko siya, pero inalayo ko ang aking dibdib, dahil mahahalatang malakas ang tibok nito.

Parang noong unang pagkikita lang, nininerbiyos, kinakabahan.

Maramdaman ko ang tibok ng kanyang puso, malakas din, mabilis.

Idinantay ko ang aking hita sa hita niya.... itinaas ko ng kunti hanggang sa maramdaman ko ang bukol ng kanyang kargada.

Iyon na ang hudyat kung ano ang dapat kung gawin.

Ipinasok ko sa sando niya ang kamay ko, hinihimas ang kanyang puson pababa...

Nakuha ko ring ipasok doon sa kaloob-looban ng kanyang brief,

Gumalaw siya ng bahagya, inayos ang pagkakahiga.

Bumangon na ako at lumuhod na sa kanya, habang nakatalukbong ng kumot.

Ibinaba ko na ang kanyang short kasama ang brief.

Sa pagkakataong iyon, hawak-hawak ko na ang kanyang pagkalalaki.

Katamtaman ang laki para sa isang pinoy, hinalikan ko ang dulo nito, inamoy.

Noong una, una siyang naging akin, pero hindi ako ang nakauna.

Pero sa ngayon, ilang pulgada na lamang ang layo sa aking bibig.

Hinawakan ko ito, hinalikan sa dulo, inamoy ulit.

At doon naramdaman ko ang init ng dugong dumaloy sa mga ugat na nag-uumalpas habang tinatamasa ko ang kaligayahang kaytagal kong inasam.

Naririnig ko ang pag-ungol niya, nararamdaman ko ang pag-indayog ng kanyang balakang.

Ilang minuto ring nilasap ko ang bawal na kaligayahan.

Maya-maya pa'y hinawakan niya ang ulo ko, para bang ayaw niyang maalis ang pagkakabaon nito sa bibig ko.

Naramdaman ko ang pagdanak ng mainit na likido sa aking bibig.

Hindi ako nandiri, hindi ako nasuka, hinayaan kong lumabas lahat ang katas na kaytagal niyang hinintay na ialay sa akin.

Unti-unting lumuwag ang pagkakahawak ng kamay niya sa ulo ko, at iyon na ang pagkakataon ko para dukwangin ang tissue paper.

Iniluwa ko ang lahat ng katas na lumabas sa kanya.

Ilang minuto rin ang nagdaan, nauna siyang bumangon, sumunod ako na ako.

Paglabas namin sa kwarto hudyat na ulit iyon na hindi na kami magkikita pang muli, hindi na kami magkakilala sa isa't isa.

Ilang araw na naman ang bibilangin ko upang maramdaman ko ulit ang kanyang presensiya?

Una kang naging akin, Kuya.

Pero bawal ang maging akin ka.

Ang lahat ng nangyari sa umagang yaon, ay lihim na lamang na kailangang itago.

Na tayo na lamang ang dapat na makaalam sa tunay nating nararamdaman.

Sunday, August 21, 2011

Unang Hagulgol

Nagulat ako ng biglang tumunog ang celfone na nakalagay sa mesa.
Naghahapunan kami nina Gani, Chona at kasama si Tino.
Magkakasama pa kami noon sa iisang bahay sa Julan.
Simula ng lumipat ako ng Ras Al Khaimah mula sa Dubai, sa kanila na ako tumira.
Napakasaya ng mga araw naming noon, parang araw-araw fiesta sa bahay.
Walang problema, kwentuhan at tawanan gabi-gabi.

Hindi nakaregistered ang numerong tumatawag kaya sinagot ko ito.
“Hello?” bungad ko.
“Hello? Nash?” sambit sa kabilang telepono.
Nagulat ako at biglang kinabahan. Iilang tao lamang ang tumatawag sa akin ng ganung pangalan.
Alam kong si Sam ang tumatawag pero nagkunwari parin akong hindi ko kilala.
“Im sorry? Do I know you?” pagkukunwari ko.
“So, it’s easy for you to forget me huh!, this is Sam, and I’m here in Dubai.”
Nakatingin ang mga kaibigan ko sa akin, nakatitig na parang inaalam kung sino ang kausap ko.
“Of course, I won’t forget you Sam.”
“How long you’ve been there in Dubai? You didn’t even tell me you have arrived.”
“I just arrive today.” Sambit ni Sam, malungkot ang boses niya, parang ang bigat ng dinadala sa dibdib.
“I just arrived today, and I am here in the custody of Dubai immigration.”
“and a few more minutes I will be sent  to Dubai police station for interrogation.” patuloy niya.

Nagulantang ako sa narinig, napanganga, hindi ko alam kung ano ang nararamdaman ko.
Alam ko na kung ano ang nasa isip ko, ako ang nag-udyok kay Sam para umuwi ng India.
Habang maaga pa’y maiwasan niyang mahuli at ipakulong ng mga pinakakautangan niyang credit cards sa iba’t ibang banko sa Dubai.

Labin-tatlo ang hawak na credit cards ni Sam, lahat iyon ay zero available balances, binabayaran niya nalang mula sa kinikita niyang computer shop sa bur dubai.
Pero katagalan, humihina ang computer shop at wala ng pumapasok na pera kaya hindi niya na nababayaran ang mga utang, isama pa ang personal loans at iba pang pagkakautang sa ibang shops.

Ipinaliwanag niya sa akin kung ano ang nangyari. Hindi naman pala mga bangko ang nanggipit sa kanya kundi ang isang computer shop na pinakakautangan niya ng 10,000 dirhams.

Gumagaralgal na ang boses ko habang nagpapaliwanag din sa kanya.
“Did I ever tell you, you shouldn’t come back in dubai unless all your debts will be settled?”
“You know you will be put into jail once you arrived in Dubai because of your indebtedness?” naluluha na ako habang kausap ko siya.
“I know… and I know what will be the consequences for taking the risk of coming back.”
“I just don’t want to loss you, Nash!” You know how much I loved you, and you know how much I care about you.” Mangiyak-ngiyak na banggit ni Sam.


Doon na ako nagsimulang umiyak, hindi ko na nakayanan ang sarili ko, umatungal na ako at sinabi ko nalang na tatawagan ko nalang siya ulit.

Nagulat din sila sa bigla kong pag-iyak.
Inabutan ako ni Gani ng tissue, hindi ko na mapigilan ang pagdaloy ng mga luha at pagtulo ng sipon.
Lumalabo ang paningin ko dahil sa sobrang dami ng luhang lumalabas sa aking mga mata.
Umiiyak ako na para bang ang laki ng kasalanang nagawa ko na hindi kailanman mapapatawad.

Hindi matanggap ni Sam na hinihiwalayan ko na siya.
Marami akong dahilan pero napakababaw  para iwanan ko siya.
Napapagod na ako sa sitwasyon namin.
Sa Dubai palang, nahihirapan na ako.
Hindi sa relasyon namin kundi sa sitwasyon naming dalawa.
Hirap na hirap na si Sam sa kalagayan niya, hindi na niya kayang patakbuhin ang negosyo niya, wala ng kita at wala ng umaakyat na pera, baon pa siya sa utang.

Ang buwanang renta ng studio flat nila ay ang kapatid niya ang nagbabayad.
Natatakot din ako na baka isang araw, habulin siya ng bangko, at ipakulong dahil ilang buwan na siyang default sa pagbabayad ng minimum charges sa labin-tatlo niyang credit cards.

Ito ang pangalawa kong iyak na hindi mapapantayan simula ng dumating ako sa UAE.
Una ay noong nasa dubai pa ako at nagtatrabaho sa isang real estate company.
Dahil sa inako ko ang kasalanan ng iba kaya ako ang naghirap.

Minahal ko si Sam, sobrang bait niya at malaki narin ang naitulong niya sa akin.
Naisip ko na baka isa rin akong pabigat sa kanya kaya naisipan kong kumalas sa kanya.
Pero taliwas sa dahilan ko, sinabi niyang ginagawa ko lamang iyon dahil sa maganda na ang buhay ko dito sa RAK.

Dahil maganda ang napasukan kong trabaho at triple ang sahod ko kumpara sa sinasahod ko sa Dubai.
Inisip niya na kaya ako nakikipaghiwalay dahil takot akong humingi siya sa akin ng tulong. Pero sabi pa niya, kahit maghirap man siya, hinding hindi siya magiging pabigat sa akin.
Mamahalin niya ako ng walang kapantay.

Ang hindi niya alam, nakikipaghiwalay ako sa kanya dahil nakita ko na ang taong mas higit ang pagmamahal na iniaalay sa akin.

Araw-araw kong tinatawagan si Sam at ang kapatid niyang si Aby.
At parang binuhusan pa ako ng malamig na tubig ng tumawag sa akin sa telepono ang tatay ni Sam mula pa sa India.
Umiiyak at nakikiusap na huwag ko raw pababayaan si Sam.
Mas lalo akong nakunsensiya sa ginawa ko kay Sam. Bigla kong naisip, paano kaya kung sa akin nangyari yon?
Tatawag rin ba ang tatay ko para humingi ng tulong sa kung kanino man?
Kahit hindi pa kami nagkikita ng tatay ni Sam, alam kong napakabait na tao niya.

Sa tulong ng mga kakilala ng tatay ni Sam sa Dubai, nakahiram sila ng pera para ipambayad sa shop na nagreklamo sa police.
Tatlong araw ding namalagi si Sam sa kulungan ng immigration.

Pinuntahan niya ako sa rak, pilit na inaayos ang lahat, pilit na ibinabalik ang dati kong pagmamahal sa kanya.
Ilang beses kong sinabi sa kanya na meron na akong ibang mahal. Mas higit na pagmamahal ang nadarama ko sa kanya kesa sa kanya.

Ilang beses na bumalik si Sam para makipag-usap sa akin, pero naging buo na ang desisyon ko.
Isang araw hindi ako nakipagkita sa kanya, inabot siya ng gabi sa bahay.
Hindi ako umuwi at hindi nakipag-usap sa kanya.
Iyon nap ala ang hudyat na hindi ko na makikita ang makakausap si Sam sa loob ng dalawang taon.

Naging madamot ako kay Sam, naging ganid sa pag-ibig, naging kaaway, at naging kasuklam-suklam

Nagkamali ako ng desisyon ko, ang mahalin ang taong hindi rin pala magiging akin habambuhay.
Mas lalong naging masalimuot ang buhay ko ng maging kami ni Utog.
Kahit hindi man sabihin ng mga kasambahay ko’t kaibigan na ayaw nila kay Utog, nararamdaman kong walang puwang sa bahay at hinding hindi nila matatanggap si Utog.

Minahal ako minsan ng taong pinilit kong kitilin ang nararamdaman ko para sa kanya dahil sa isang taong hindi ko akalaing magbibigay ng pighati sa buhay ko,  na sisira sa tiwala ng mga kaibigang matagal ko ng kasama, at magiging sanhi ng pagguho ng mga pangarap ko.

Pero sa kabila ng lahat, pinilit ko paring maging masaya sa kanya, sa piling niya.

Tuesday, August 16, 2011

Eksenahan Part 2

Kinabukasan, laman ako ng tuksuhan.
Alam ko kung bakit, pero gusto kong malaman kung ano talaga ang nangyari.
Kahit di nila binabanggit ang pangalan ko, alam kong ako ang pinag-uusapan nila.
Mega-deny naman ako, dahil hindi parin bumabalik ng buo ang diwa ko.

Dahil sa palitan nila ng kwentuhan, ng mga parinig, napagtagni-tagni ko na kung ano talaga ang nangyari noong gabing iyon.
Nasa kainitan kami ng pagbi-bingo.
Taya... alog... tagay... talo.

Nararamdaman ko ng umiinit ang pakiramdam ko, humihilab ang sikmura, naduduwal sa sobrang dami ng nakain? o dahil sa tagay na sunod-sunod.
Naisip ko, sheeeet, matutulog na nman akong lasing, wala na namang mangyayari sa akin ngayong gabi.
Pinaghandaan ko na ito, na dapat may mangyari.
Nasa isip ko ng gagahasain ko si Boy. Anuman ang mangyari.

Pero nagkamali na nman ako ng tantiya.
Naaaninag ko ang mukha ni Garampingat, nakangiti, na para bang sinasabing, "Akin siya."
Wala akong magawa, nakasubsob na sa inodoro ang mukha ko.
Hinahalukay na ang tiyan ko.

Ang huling naalala ko, nahiga na ako sa kama, katabi ko pa si Bogz.
Hindi ko na alam ang mga naganap sa labas.
Hindi ko narin naalala si Boy at Garampingat.
At ayoko naring isipin kung ano pa ang dapat nilang gawin, silang dalawa lang.

Hindi ko sila masasaway, hindi ko sila mapipigilan.
Masakit man sa kalooban na hindi ko mayayakap man lang si Boy.
Itulog ko na lang ang nararamdaman ko, kesa pilitin ko ang sarili ko na hindi ko nmn kya.

Naalimpungatan ako, biglang dumagan sa amin si Kidlat.
Madaling araw na pala, at nahimasmasan narin si Kidlat sa sobrang kalasingan.
Pinuwet niya ako.ahahahhaaa, sory ka Bogz.
Tinulak niya ako sa puwet gamit ang kanyang puwet. ehehehehe kaya pinuwet niya ako.

At sinabing lumipat daw ako sa kabilang kama.
Ansama nitong kidlat na 'to. Kasarap ng tulog ko eh.
Well, di ko alam na mangyayari ang ganun, pero wala nmng nangyari?
Lumipat ako sa kabilang kama, alam kong si Ruel ang nandoon at iyong isa pang pinaglihi sa pandadaot.

Tumabi ako kay Ruel, yumakap.
Yumakap din siya.
At ang huli kong natandaan, nilalamutak ko ang mga daliri niya.
Hindi ko alam kung bakit, gigil na gigil akong halikan ang kamay niya.
At ganun din siyang sabik na sabik na pinapasipsip ang mga daliri niya.
Fetish ba niyang ipalamutak ang mga daliri?
At fetish ko rin bang lamutakin ng daliri ng ibang tao?
Di ko alam, basta, ganun ang trip namin.

Ilang segundo o baka minuto ang ginawa namin.
Tumayo akong bigla.
Nararamdaman kong may humahalukay sa tiyan ko.
Pasuray-suray akong lumakad papuntang banyo.

Oo sa banyo, dahil may inodoro, may bathtub, may shower.
Subsob na nman ako sa bowl, dinudukot ko narin lalamunan ko para lumabas na lahat ng gustong lumabas.
Hindi ko alam, sumunod pala sa akin si Ruel.
Pumasok siya sa banyo.

Hinihimas niya ang likod ko.
At inalalayang tumayo.
May naganap sa loob ng madilim na banyo.
Narinig kong tumunog ang bakal ng sinturon, naaninag kong nalaglag sa paanan ang salawal.
Naramdaman kong may sumabunot sa buhok ko.

At nalasahan ko ang pait ng lalamunan.
Bigla akong dumukwang sa inodoro.
Lumabas ang likidong mainit mula sa bibig ko.
Hindi ko mapigilan dahil nasa bunganga ko parin ang lasa.

Gusto kong ilabas lahat ng mapait na likido mula sa sikmura ko.
Halos, laway nalang at tubig ang lumalabas.
Mainit ang lalamunan ko, mahapdi ang sikmura ko.
Nanggigil ako dahil sa kalasingan, di ko magawa ang tama.

Pero tama nga ba ang ginagawa ko?
Matatanggap ba ng mga kaibigan ko kung malaman nila ang ginawa namin?
Wala nmng nangyari sa loob ng madilim na banyo.
At walang dapat na mangyari.

Lunch time na ng gisingin nila ako.
Kakain na raw kami.
Doon na nagsimula ang tuksuhan, ang biruan, ang banatan.
Pangiti-ngiti lang ako sa mga biro nila.

Si Garampingat, nakatingin sa akin, nakangiti, pumapalakpak, at ang sabi, "I'm happy for you."
Sa sarili ko, "mukha mo, alam kong mas happy ka kesa sa kin."
May kantiyawan din pala para kay Boy at Garampingat.
Numero 69.