Sunday, September 11, 2011

Una kang naging Akin!

Matagal naring hindi kami nag-uusap ng masinsinan.

Minsan walang pansinan.

Para bang may nakaharang na pader sa pagitan namin. Parang ang layu-layo namin sa isa't isa.

Pero mas maganda na siguro ang ganun na limited ang pag-uusap.

Isang gabi dumayo ako sa isang pagtitipon ng mga kaibigan, inuman, kwentuhan, tawanan, landian.

Nag-request ako sa isa kong friend na gumawa ng homemade MOJITO.

Nahilo rin ako pero keri ko parin naman ang sarili ko.

Sa isang iglap..............................

.................................................

................................................

Nakainom narin siya, ganun din ako, pero alam ko kung anu-ano ang mga pinag-uusapan namin.

Buhay niya, buhay ko at buhay ng iba.

Pero sa gabing iyon, mas napag-uusapan namin ang buhay namin.

Isa-isa ng umaalis ang mga kainuman namin.

Unang umalis si Kuya, iika-ika pang naglakad dahil alam naming sinusumpong na nman ng rayuma.

Ilang minuto na ang lumipas pero, di parin bumabalik, iyon pala'y nakatulog na.

Maya-maya, si isa pang Kuya, walang pasabi basta bigla nalang tumayo at umalis, natulog narin.

Ilang minuto ang lumipas si Kuya namang isa, pumunta ng toilet at pagkatapos biglang pumasok sa kwarto niya.

Sinundan ko.... at nakita kong nakahiga narin.

Dalawa nalang kami ni Kuya.

Hindi ako sweet at hindi rin ako malandi, pero sa pagkakataong iyon, nakayapos ako sa braso niya.

Ilang minuto parin kaming nakaupo at nagkukuwentuhan, kung saan-saan na nakakarating ang pinagkukwentuhan namin.

Maya-maya pa'y, tumayo na kami pareho at iginiya ko siya papunta sa bakanteng kwarto.

Tulog na ang lahat, kaya hindi malalaman ng iba kung saan kami patungo.

Ngunit ang pagkakaalam ko, kahit hindi kami nag-usap tungkol sa bagay na iyon, alam na namin kung ano ang dapat gawin.

Ipininid ko na ang pintuan, ikinandado. Pinatay ang ilaw, at nahiga sa kama, katabi si Kuya.

Pagkalatag ng katawan ko sa kama, hindi ko na namalayan ang mga sumunod na nangyari.

Kinabukasan na ako nagising, alas nuwebe ng umaga ayon sa wall clock na nakasabit sa dingding ng kwarto.

Alam kong pareho na kaming gising pero isa man sa amin ay walang balak na bumangon.

Pinakikinggan ko ang tibok ng aking puso, at pinapakiramdaman ko ang bawat galaw ng aking katabi.

Niyakap ko siya, pero inalayo ko ang aking dibdib, dahil mahahalatang malakas ang tibok nito.

Parang noong unang pagkikita lang, nininerbiyos, kinakabahan.

Maramdaman ko ang tibok ng kanyang puso, malakas din, mabilis.

Idinantay ko ang aking hita sa hita niya.... itinaas ko ng kunti hanggang sa maramdaman ko ang bukol ng kanyang kargada.

Iyon na ang hudyat kung ano ang dapat kung gawin.

Ipinasok ko sa sando niya ang kamay ko, hinihimas ang kanyang puson pababa...

Nakuha ko ring ipasok doon sa kaloob-looban ng kanyang brief,

Gumalaw siya ng bahagya, inayos ang pagkakahiga.

Bumangon na ako at lumuhod na sa kanya, habang nakatalukbong ng kumot.

Ibinaba ko na ang kanyang short kasama ang brief.

Sa pagkakataong iyon, hawak-hawak ko na ang kanyang pagkalalaki.

Katamtaman ang laki para sa isang pinoy, hinalikan ko ang dulo nito, inamoy.

Noong una, una siyang naging akin, pero hindi ako ang nakauna.

Pero sa ngayon, ilang pulgada na lamang ang layo sa aking bibig.

Hinawakan ko ito, hinalikan sa dulo, inamoy ulit.

At doon naramdaman ko ang init ng dugong dumaloy sa mga ugat na nag-uumalpas habang tinatamasa ko ang kaligayahang kaytagal kong inasam.

Naririnig ko ang pag-ungol niya, nararamdaman ko ang pag-indayog ng kanyang balakang.

Ilang minuto ring nilasap ko ang bawal na kaligayahan.

Maya-maya pa'y hinawakan niya ang ulo ko, para bang ayaw niyang maalis ang pagkakabaon nito sa bibig ko.

Naramdaman ko ang pagdanak ng mainit na likido sa aking bibig.

Hindi ako nandiri, hindi ako nasuka, hinayaan kong lumabas lahat ang katas na kaytagal niyang hinintay na ialay sa akin.

Unti-unting lumuwag ang pagkakahawak ng kamay niya sa ulo ko, at iyon na ang pagkakataon ko para dukwangin ang tissue paper.

Iniluwa ko ang lahat ng katas na lumabas sa kanya.

Ilang minuto rin ang nagdaan, nauna siyang bumangon, sumunod ako na ako.

Paglabas namin sa kwarto hudyat na ulit iyon na hindi na kami magkikita pang muli, hindi na kami magkakilala sa isa't isa.

Ilang araw na naman ang bibilangin ko upang maramdaman ko ulit ang kanyang presensiya?

Una kang naging akin, Kuya.

Pero bawal ang maging akin ka.

Ang lahat ng nangyari sa umagang yaon, ay lihim na lamang na kailangang itago.

Na tayo na lamang ang dapat na makaalam sa tunay nating nararamdaman.

No comments:

Post a Comment